ERVARINGEN
TOOS
POH GGZ
Je vuile was hang je niet buiten.
Dat zei mijn moeder soms tegen mij. Inmiddels leeft mijn moeder niet meer en ik loop tegen de 60.
40 Jaar werkzaam in de zorg waarvan het grootste aantal jaren in de GGZ. Nu als POH GGZ maar ik heb ook veel andere dingen gedaan.
In mijn opleidingstijd was het niet gebruikelijk dat het écht over jezelf ging. Het ging over jou in je rol als (b) verpleegkundige. De patiënt stond centraal en de hulpverlener was een professionele, zorgzame, redelijk blanco rots in de branding figuur.
Op het werk sprak ik niet over het feit dat ik uit een familie kom waarin bipolaire stoornissen voorkomen. Of dat mijn vader zich gesuïcideerd heeft toen ik 11 was. En ook later toen mijn broer vermist raakte, sprak ik daar niet over. Wel even toen de vermissing actueel was en in het nieuws was. Daar was geen ontkomen aan. Maar toen de storm geluwd was bleef het weer stil. Af en toe was ik depressief, maar altijd weer opknappen en verder gaan. Weinig mensen wisten van de hoed en de rand, werk en privé, dat hou je gescheiden.
Lastig werd het toen er suïcides op het werk waren, want dat raakte mij enorm. Het is inherent aan het werk dacht ik. Ik vond dat ik daar professioneel mee om moest kunnen gaan. Maar emotioneel klopte dat van geen kanten. Net zoals die vage scheidslijn tussen hulpvrager en hulpverlener niet klopte. Alsof je aan één kant van de lijn staat.
En hoewel ik overwegend met plezier gewerkt heb en een kei was geworden in flink zijn en doorgaan, kwam er geheel onverwacht toch een punt waarop het niet meer ging. Te veel omstandigheden. Een documentaire over de vermissing van mijn broer rakelde weer veel oud zeer op. Verhuizen. Een dementerende schoonmoeder. Een partner die daar druk mee was. De overgang. Prikkelbaar, depressief, geworstel met oud zeer. Nare gedachten, bang daarvoor. Want ik zou toch niet net als mijn vader zijn.
Het ging niet meer. Een arts zei: je kunt zo niet werken, je bent nu zelf patiënt. Slik! Hulp gezocht en gevonden bij een SGGZ-instelling die gespecialiseerd is in hulp bieden aan zorgprofessionals.
Ik ben er een tijd uit geweest en inmiddels weer terug in het werk. Maar dat doe ik anders dan voorheen. Want vanaf nu is er ook tijd en aandacht voor mezelf. En ruimte in mijn agenda.
Zorgen voor jezelf, we moeten het leren. Hulpverleners in het bijzonder. Vaak hebben hulpverleners zelf een rugzak en zijn ze gericht op zorgen voor anderen.
Stilstaan bij persoonlijke en beroepsmatige ervaringen en daarin voor onszelf zorgen, we zijn er niet goed in denk ik. Gek genoeg is het een hele klus om dat te leren en voor mij nog steeds niet vanzelfsprekend. Mijn wens is dat we het leren en ik hoop dat mijn verhaal je hier een beetje bij helpt
“Misschien moet de vuile was juíst aan de lijn. Lekker uitwaaien.”
Sorry mam, nieuwe inzichten 😉
NATASCHA
Specialist ouderengeneeskunde
Een jaar geleden sloot ik mijn behandeling bij Aerrea af. Het gaat heel goed met mij. Ik zit goed in mijn vel, geef mezelf de ruimte om te zijn en mee te bewegen met wat er op mijn pad komt.
“Er is zowel kracht als veerkracht. Ik voel elke dag dat ik nu echt leef en geniet daarvan. Ik kan geven maar voel ook wanneer ik weer terug naar mezelf mag om bij te tanken.”
Ik las een boek waarin dit de thuisboom werd genoemd. Mooie term! Op mijn werk ben ik nu vakgroepvoorzitter en crisismanager namens de artsen in een brede verbindende rol waar ik blij van word. Ik draai weer volop mee in de ANW-diensten en kan dat goed aan. Het verschil: het stroomt, er is meer zelfacceptatie en de pieken en dalen mogen er zijn. Ik ben trots op mijzelf.
BERT
Huisarts
Geheel onbewust en onbekwaam op dit gebied schreef ik me in voor de cursus Parentificatie van Lemion in november 2019. Het bleek een ingrijpende impact te hebben op de stoere en sterke dokter die ik al 41 jaar was. De carrière begon feitelijk al voor de studie, op mijn 18de als operatie- en SEH-assistent in een klein perifeer ziekenhuis. Werk wat ik prachtig vond en tijdens mijn hele studie bleef doen. Ik had me volledig geïdentificeerd met de enige chirurg uit het ziekenhuis, die ook 7x 24 uur klaarstond en nooit mopperde maar juist altijd erg opgewekt was. Het was heftig wat ik meemaakte op die leeftijd maar dat scheen erbij te horen en niemand sprak over wat het met je deed. Die houding van niet lullen maar poetsen heb ik vervolgens 48 jaar volgehouden tegen een te hoge prijs. Maar waarom? En waarom had ik na 48 jaar nog het gevoel tekort te schieten en te denken dat ik er zelf niet toe doe en kon ik mijn eigen behoeftes niet onderkennen, laat staan bespreekbaar maken? Daar kom ik nu vlak voor mijn pensioen stapje voor stapje achter. En niet alleen daarachter!! De lezing van Antoinet op die vrijdag 29 november 2019, nu bijna een jaar geleden sloeg in als een bom bij mij. Na afloop complimenteerde ik haar met haar geweldige presentatie en merkte terloops op dat het voor mij minstens 22 jaar te laat gekomen is.
“En waarom had ik na 48 jaar nog het gevoel tekort te schieten en te denken dat ik er zelf niet toe doe en kon ik mijn eigen behoeftes niet onderkennen, laat staan bespreekbaar maken?”
“Hoe zo? Ben je van plan om binnenkort te gaan overlijden of zo?”, was ongeveer haar reactie. “Juist na je pensioen, als de perfectie sublimatie van je parentificatie wegvalt zal je reflectie en inzicht hard nodig hebben”. Ik voelde erg goed dat ze enorm gelijk had. Maar ja, zo druk in de praktijk en eerst mijn familie in Australië bezoeken, dan zou ik daarna wel contact opnemen… Toen kwam corona waardoor nog langer uitstel ontstond maar dat hielp ook mee om te voelen wat Antoinet had bedoeld. Daarop dan eindelijk een afspraak gemaakt, vijf maanden voor het beëindigen van mijn carrière .
En nu: wat ben ik blij met mijn wekelijkse ontdekkingstocht op Aerrea, weliswaar voor mij op de valreep maar wel precies de juiste aanpak. Ik zou het iedereen willen vertellen en al mijn jonge collegae willen wijzen op hoe de parentificatie (vooral in je privéleven) je beet kan nemen ( naast alle mooie dingen die het ook oplevert ). In mijn geval heeft het absoluut teveel gekost. Ik wil daar best open over zijn naar collegae voor wie dat interessant en nuttig is.
Telefoonnummer bij Aerrea op te vragen indien je nog vragen hebt.
SONJA
Integratief psychotherapeut in opleiding
Aerrea heeft mij kundig begeleid door de bijzondere en effectieve therapievormen en samenwerking van professionele therapeuten met complementaire disciplines!
Groepstherapie bij Aerrea, daar heb ik toch geen tijd voor, ik kwam juist praten over mijn ingewikkelde balans tussen werk en privé, een uurtje per zoveel weken kon ik wel vrij maken, maar een hele ochtend in de week therapie, nee toch…!? Ergens wist ik natuurlijk wel dat dit diepergaande proces goed voor mij zou zijn, maar tjee, een beetje spannend is dat natuurlijk ook! Gelukkig leidt weerstand tot verandering en gaan veel dingen nu echt anders.
Ik zal nooit vergeten hoe ik er bijzat die eerst ochtend in groepstherapie. Ik kende niemand, en had eigenlijk ook geen idee van het proces waar ik in was gestapt. De nood was hoog en het vertrouwen in Aerrea maakte dat ik de stap kon zetten. Daar zat ik dan, te luisteren naar pittige verhalen. Angsten en verdriet bij de mede deelnemers in de groep. Ik voelde me enorm eenzaam. Waar haalden de andere luisteraars die tranen vandaan, ik voelde helemaal niets. Was ik wel okay, ik was zo anders dan de rest… echt heel vervelend.
Het duurde echt even eer ik zelf mijn gevoelens voorzichtig kon ervaren. Ik kwam diverse thema’s tegen, strengheid, oordelen, verdriet, boosheid, etc. Bang was ik echter nooit. Dacht ik… Pas toen ik mijn eigen angst ben gaan durven voelen, heb ik grotere stappen in mijn proces kunnen maken. Vanuit mijn overlevingsstrategie duwde ik in het verleden angst en verdriet weg, dat was wel zo makkelijk om door te gaan…
Pas toen ik stil kon blijven staan bij de verschillende emoties, toen ik de pijn kon en durfde te voelen ben ik gaan groeien. Het was een lange weg en natuurlijk waren er zware momenten. Toch is het proces voor mij vooral een groot cadeau. Het heeft mij zoveel gebracht. Ik kan met mensen in verbinding zijn, dat kon ik tot dan toe minimaal. De harmonie thuis is sterk gegroeid. Ik ben een leukere moeder en een gelukkiger mens. En het heeft de weg voor mij vrij gemaakt mijn eigen pad te kunnen ontdekken en ook te volgen. Voelen wat er echt toe doet en voelen waar mijn kracht ligt hebben mijn leven een stuk vrolijker en waardevoller gemaakt!
Inmiddels heb ik mijn baan met goudomrande arbeidsvoorwaarden losgelaten, ben ik mijn eigen praktijk in coaching en counseling gestart en ben ik in opleiding tot integratief psychotherapeut. Al lange tijd voelde ik dat ik iets wilde doen met het mooie proces waar ik zelf door heen ben gegaan, omdat ik hierin ook graag iets voor anderen wil betekenen, met compassie en zeker ook een stukje humor. Zonder de veiligheid, warmte en wijsheid binnen Aerrea had ik dit stukje in mijzelf niet ontdekt en deze stap niet gezet. Ik voel mij bevrijd, ik ben zeker niet perfect en net zo zeker ook nog wel eens bang, boos of verdrietig, maar het bepaalt mijn leven niet meer, het mag er zijn. Antoinet, ik ben je zeer dankbaar!